wat een geluk.........
toen wij per toeval door een venezolaanse vriendin, die in Brussel woont, werden gewezen op een vlaamstalige alternatieve school bij haar in de buurt. Wij zijn namelijk nederlanders die ten zuiden van Granada wonen en "homeschoolen". Dit vooral omdat onze meisjes, een tweeling maar verschillend als dag en nacht, in de lokale school de hele dag precies hetzelfde moesten doen. Eentje deed het altijd beter en de ander dus slechter, iets dat mij als moeder verdrietig maakte. Uit pure noodzaak zijn we gaan homeschoolen maar ook dat is niet altijd makkelijk.En dus zijn we altijd op zoek naar een leuke school, ook omdat homeschooling in Spanje nog niet echt gelegaliseerd is.
De meisjes, Ana-Luna en Antonia-Rosa, maar meestal sneller Ana en Teun genoemd, zijn nu twaalf jaar. Zij vonden het wel spannend om eens te gaan kijken in een school waar ze hun moedertaal spreken en een heel andere aanpak hebben dan de scholen van hun vrienden hier in de buurt.
En dus schreef ik een mail naar het leerhuis Brussel met de vraag of het mogelijk was om bijvoorbeeld een maand op bezoek te komen. Geen probleem en van harte welkom, dat maakte de beslissing om het avontuur aan te gaan wel makkelijk. Vooral toen we ook nog goedkope tickets vonden en bij onze vriendin mochten verblijven.
We hadden al wel op internet wat filmpjes en foto's gezien maar we waren onder de indruk van het monumentale pand (wij wonen zelf in een huisje in de bergen van 40 vierkante meter), zonder bel. Later bleek dat het haakje waarvan wij, vreemd genoeg, dachten dat je daar een jas aan op zou kunnen hangen, de bel te zijn.
Sandra en Gerina ontvingen ons erg hartelijk en links en rechts werden we door andere leerhuis-gangers begroet, bevraagd en bekeken. Het klikte eigenlijk gelijk vooral toen Ana en Teun tijdens de rondleiding de meest geweldige knutselkamer zagen. De eerste week hebben ze niet veel van de andere vertrekken gezien.
Ik had jaren geleden, toen we hier ook een alternatieve school zijn begonnen, al gehoord en gelezen over het idee van Sudburry Valley. De achterliggende gedachte is dat kinderen serieus genomen moeten worden. En vanuit die gedachte is er overleg en hulp. Een mooi idee dat in de praktijk niet altijd makkelijk is. Geduld is een schone zaak, zei mijn vader altijd.
Ik heb bewondering voor Sandra, Gerina, Cindy, Kim en ongetwijfeld nog veel meer stafleden die zich bijna vrijwillig inzetten voor een ander soort onderwijs. Ze maken een nieuwe weg voor andere zoekenden, zoals ik.
Voor ons was het een geweldige ervaring en we zouden graag nog eens voor een paar maanden terug gaan. Dit is echter vooral afhankelijk van het vinden van een woonruimte. Het is geen goedkope stad, Brussel, maar wel erg mooi en gastvrij.
Bij deze wil ik graag iedereen bedanken die zich inzet voor humaner onderwijs waarin kinderen gehoord worden en niet worden volgestopt met informatie waar ze niet om gevraagd hebben. En mocht je in de buurt van Granada zijn, bel of kom, je bent van harte welkom.
